همپای ِتو ای عشق دویدن هنرم نیست  
تا قــاف بلــندِ  تو پریدن هنرم نیست 

از فاصله کم کن که مرا حوصله کم شد
نزدیک شَوم کاش ،رسیدن هنرم نیست

جان/ ساده تر از کوه غمت/ کندم و اما
شیرین، لبِ لعل تو چشیدن هنرم نیسـت

شـــاید ببُـــرم دسـتم و نارنـــج نبینم
پیـــراهن شرم تو دریدن هنرم نیسـت  

با خاطره درگیـرم و با عشـق هم آغـوش
از عشــق  ولی خاطره دیدن هنرم نیست

شـــبهـای درازی که غزل مونس ما بود
  شایدتو فراموش کنی... من هنـرم نیست  

گفتــم نَسُــرایم غــزل ، آرام بگیــرم
اما ســر ِاین رشــته بریدن  هنرم نیست